Bir profesör, felsefe dersine elinde büyükçe bir kavanozla geldi. Önce birkaç büyük taşı kavanoza yerleştirdi.
Sonra öğrencilere sordu:

“Kavanoz dolu mu?”

Öğrenciler hep bir ağızdan “Evet!” dedi.

Bu kez profesör, masanın altından çakıl taşları çıkardı ve kavanoza döktü. Kavanozu salladı, çakıllar büyük taşların arasına doldu.

“Şimdi doldu mu?” diye sordu.

Öğrenciler yine “Evet!” dediler.

Bu kez profesör ince kum aldı ve kavanoza döktü. Kum, tüm boşlukları doldurdu.
Sonra bir bardak kahveyi kavanoza ekledi. Herkes güldü.

Açıklaması şöyleydi:
“Bu kavanoz hayatınızdır. Büyük taşlar; aileniz, sağlığınız, sevdiklerinizdir – onlar olmazsa hayat anlamsızdır.
Çakıllar; iş, ev, araba gibi önemli ama hayati olmayan şeylerdir. Kum ise diğer küçük ayrıntılardır.
Eğer önce kumu koyarsanız, büyük taşlara yer kalmaz. Önceliklerinizi iyi belirleyin.
Ve unutmayın... Her ne kadar hayat dolu görünse de, her zaman bir fincan kahve içecek yer vardır!”