Canım benim, hepsi geçecek.
Ağrıların bitecek, sancın dinecek.
Ama o yaranın yerini hep ezbere bileceksin.
Bil zaten, çocukluğun o senin.

Biliyorum, bir gün dayanamayacak küçük kalbim;
Arkamı dönüp inandığım ve güvendiğim her şeye veda edeceğim...

Nilgün Marmara

[Only registered and activated users can see links. Click Here To Register...]

[Only registered and activated users can see links. Click Here To Register...]

Söylemek istediklerimin, istediğim gibi anlaşıldığını hiç sanmıyorum.
"Ne demek istediklerime" kendilerince anlamlar yüklemelerini de hiç anlamıyorum.
Anlaşılmayışım yada yanlış anlaşılmam da nedendir bilemiyorum.
Oysa bir şeyler anlatmaya çalışırken en fazla, beyaza "ak", hayale "düş" diyebilirim.
Gülüyorum...
Ama galiba asıl mesele insanların duymak istediklerini söylemeyişim.
Aldırmıyorum...

Keşke hep öyle kalsaydık; büyümeseydik, aşk nedir öğrenmeseydik, acı çekmeseydik..
Keşke aşık olduğum kişi hep babam olsaydı.
Beni terkeden bir adam için değil de, babam işten geç döndü diye ağlasaydım.
Veya bebeklerimi sevseydim en çok.
Onlara sarılsaydım, onların saçlarıyla oynasaydım.
Keşke dünyanın en güzel kokusu hep kahve kokusu olsaydı.
Senin kokun sarhoş etmeseydi beni.
Keşke düştüm diye ağlasaydım.
Kanardı ama kabuk bağlardı, geçerdi sonra da, iz bırakmazdı yaralarım.
Şimdi uğruna ağladığım herşey iz bırakıyor.
Ya kokusunu, ya ses tonunu, ya cümlelerini.
Acıyor.
Anlamıyor kimse ama çok acıyor.
Keşke hiç büyümeseydim.
Keşke

Parmakların, parmaklarımın arasında yürüdüm seninle..
Sokak ne kadar kısaldı, zaman ne çabuk geçti..
sen hiç, bitmeyen bir yol
geçmeyen bir zaman diledin mi