Onunla bir ömür değil onun için bir ömürdür sevda

*Suç bende! Acılarımı dışa vursam sorun yok. Ama olabildiğince acılaşmış sözcükleri ortalığa saçacağıma yutuyorum. Pervasızca zehirliyorlar beni...* diyor Şiir.

*Kardeşlik zorunlu arkadaşlık, arkadaşlıksa seçilmiş kardeşliktir* dedirten bir can dost, Eda var yanında. Ve Şiir’in hayatına dokunan üç erkek...

*Bugüne kadar duyduğum, okuduğum, dinlediğim ya da seslendirdiğim bütün şiirlerden daha güzelsin!* diyen Ezel.

*Aşkın yaşı yoktur, mantığı da* tezini savunan Baran.

Ve hikâyesi, *Seni herkesten kıskanıyorum* ile *Nereden sevdim o zalim kadını* arasında sıkışıp kalmış bir Recep.

Şiir’in ruh hali ise karmakarışık. Şöyle ifade ediyor kendini:

*Bütün renkler çekip gitmiş hayatımdan
Siyaha, beyaza razıyım da...
Kapkara bir kuytunun derinine itivermişler beni
Gözlerim gökkuşağının yedi rengine hasret
Dokunsalar tel tel dağılacak yüreğim
Beynimse çoktan yükünü almış
Darmadağın...*