Hayatım boyunca sınır koyduğum insanlara hiçbir zaman minnet etmedim. Borç istemedim; yardım istemedim; dertlerimi paylaşıp çözüm üretmeleri beklentisine kapılmadım. Kuru ekmeğe tamah edecek kadar hiç yokluk görmedim ama görebilirdim de. Üstesinden gelemeyeceğim, çaresiz hissettiğim zamanlar olmadı mı? Hayatta herkesin yükü kendine ağır, elbette fazlası oldu ancak her zaman ketum bir insan olarak galip çıktım her savaşımdan. Ne olursa olsun gurursuz olmadım, onursuz olmadım. Ve yine bana maddi ya da manevi desteği olmuş birilerine, senden gördüğüm iyiliği kimseden görmedim gibi büyük büyük laflar edebilecek kadar minnet duyacağım birine de nankörlük edebilecek kadar insanlık yoksunu, tutarsız olmadım. Birinden küçücük bir iyilik gördüysem bile o bende ömrümün sonuna dek saklı kalır. Buradaki iyilik; belirttiğim gibi beni ayağa kaldırması değil, çünkü zaten öyle bir düşkünlüğüm olmadı ve Tanrı'nın izniyle de olmaz, -ama olabilir de- buradaki kastım niyet ve yaklaşım. Kıymet bilmeyen, karaktersiz ve insanlıktan nasibini almamışlara da her zaman sınır koymasını bildim. Akrep ve kaplumbağanın kıssası bu noktada gerçekten hazin olduğu kadar da ibretliktir.

Herkesin karşısına kendi kalbince insanlar çıkar umarım, her alanda ve her anlamda.