Nietzsche, Batı düşüncesinin temellerini sarsmayı hedefleyen radikal bir eleştirmendir. Ona göre klasik metafizik, “gerçeklik-görünüş” ikiliğiyle yaşamı hiçe sayar; Platon’dan Hristiyanlığa uzanan “öte-dünya” vaadi, dünyayı değersizleştirerek güçsüz bir insan tipi yaratır. Bu yüzden “Tanrı öldü” ilanı sadece teolojik bir yıkım değil, tüm metafizik-ahlaki yapıların çöktüğünü haber veren tarihsel bir teşhistir: Modern insan artık hazır anlam kalıplarına sığınamaz.

Bu çöküşten doğan boşluğu doldurmak için Nietzsche, değerlerin soykütüğünü çıkarır. İyinin, kötünün, vicdanın kökenlerini araştırırken, ahlakın ezelden beri geçerli ilkeler değil, iktidar mücadelelerinde biçimlenmiş “yorumlar” olduğunu gösterir. Sürü ahlakı zayıfların kinini yüceltirken, efendi ahlakı yaşamı güç ve yaratıcılıkla onaylar. Ahlakın tarihselliğini açığa vurmak, yeni değerler yaratmanın da kapısını aralar.

Bu aşamada Güç İstenci (Will to Power) kavramı belirleyicidir. Nietzsche’ye göre canlı olan her şeyin temel itkisi kendini korumak değil, kudretini artırmaktır. Bu istencin en ileri düzeyde somutlaştığı figür, çağdaş insan tipini aşan Übermenschtir. Übermensch başkalarını boyunduruk altına almak yerine, kendi içindeki putları yıkar; kendi yasasını kendine verir, yaşama “evet” der.

Yaşamı olumlamanın en uç sınavı ebedî tekerrür düşüncesidir: “Şu an yaşadığın anı sonsuz kez, aynı biçimde yaşamaya razı mısın?” Bu soruyla Nietzsche, varoluşu tartıya koyar; hayatı bütünlüğüyle onaylayamayan tekerrür yükünü kaldıramaz. Büyük “evet” ise değer yaratmanın kaynağıdır; cesaret, hafiflik ve trajik neşe Nietzsche’de bu yüzden merkezi erdemlerdir.

Sonuçta Nietzsche, hakikat yerine perspektifleri, sabit benlik yerine maskeleri, aşkın anlam yerine ‘dans eden yıldız’ı önerir. O, krizin filozofu olduğu kadar, krizi bir sıçrama tahtasına çevirmenin de kılavuzudur: Yaşamı kurtaracak kimse yok; kurtarılacak yaşamı yeniden kuracak olan yine biziz.