Takıntı mı, Arzu mu, Yoksa Sevgi mi? Bir Kişiyi Gerçekten Sevdiğinizi Anlamanın Yolla

Sizler de takdir edersiniz ki aşk karmaşık bir duygu. Bazen kafamız karışır, duygularımız birbirine girer. Birine ilgi duymak, ona duyduğumuz hislerin sevgi olup olmadığını sorgulamamıza neden olabilir. Hangi duygunun gerçekte bizi yönlendirdiğini anlamak için çoğu zaman kendimize sormamız gereken bir soru var: Gerçekten onu seviyor muyum, yoksa sadece ona takıntılı mıyım?

Aşk, hem kalbi hem de aklı aynı anda meşgul ederken, araya arzu ve takıntılar da girebilir. Peki sevgi ile takıntı arasındaki o ince çizgiyi nasıl ayırt edebiliriz?

Zaman zaman, sevgi, takıntı ve arzu kavramları birbirine girebilir. Bir kişiye aynı anda bütün duyguları hissedebiliriz. Fakat günün sonunda aslında bu duyguları birbirinden ayırt edebilmek ve bunları anlamlandırabilmek son derece önemli. İlişkilerin temel taşı da aslına bakarsanız bunların üzerine kurulu.

Peki birini gerçekten sevdiğiniz nasıl anlarsınız? O kişiyi seviyor musunuz, arzuluyor musunuz, yoksa sadece kafanızın içinde elinizde olmadan sadece duruyor mu? İsterseniz, bunun cevabını hep beraber öğrenelim...

Gerçek aşk, beyninizde farklı bir şekilde çalışıyor.

Araştırmalara göre, birine gerçekten aşık olduğunuzda beynin ödül sistemi, özellikle dopaminin salgılandığı bölgeler aktif hale geliyor. Bu durum, kişiyi düşündüğünüzde sizi kelimenin tam anlamıyla “iyi hissettiren” bir dopamin patlamasına sokuyor. Ama işin ilginç kısmı burada başlıyor. Bu beyin aktiviteleri sadece “arzu”yla ilgili değil, aynı zamanda bağlılık ve güvenle de alakalı.

Buna karşılık, sadece tutkulu olduğunuz birinde, daha çok beynin dürtüsel, ani kararlarla ilgili bölgeleri çalışıyor.

Yani birine çekilmek, ona saplanmak ve onunla bir an önce birlikte olmak istemek başka; birine güvenmek, onunla bir hayat kurmak istemek ise bambaşka şeyler.

Psikologlara göre aşkın üç ana aşaması var: Şehvet, çekim ve bağlılık.

İlk aşamada hormonlar deli gibi çalışıyor. Dopamin, serotonin... Ama sonra işler yavaş yavaş durulmaya başlıyor. Karşınızdaki insanın sadece 'çekici' olup olmadığını değil, hayatınıza ne kadar uyduğunu, dertleşmeye değer olup olmadığını düşünmeye başlıyorsunuz. İşte burada devreye ikinci aşama giriyor, o da gerçek bağ kurma. Onunla sohbet etmek sizi rahatlatıyor mu? Onunlayken kendiniz olabiliyor musunuz? Yoksa hala “beni beğeniyor mu” diye düşünüp gergin mi oluyorsunuz?

Birçok ilişki bu noktada eleniyor. Çünkü sadece fiziksel çekimle kurulan ilişkiler, zamanla zihinsel ve duygusal doyumu sağlayamıyor.

Oysa gerçek aşk dediğimiz şey, partnerinizin kusurlarını görebildiğiniz ama hala yanında kalmak istediğiniz bir yerden başlıyor.

Bilimsel makaleler, bu ayrımı netleştiriyor. 2011’de yayınlanan bir çalışmada, 10 yılı aşkın süredir evli olan çiftlerin beyin aktiviteleri incelenmiş ve bu kişilerin hala aşık olduklarında beynin aynı bölgelerinin aktif olduğu gözlemlenmiş. Demek ki aşk geçici olmak zorunda değil, ama o “ilk bakışta çarpılma” duygusunu gerçek sevgiyle karıştırmamak gerekiyor.

Son olarak, şu soruyu kendinize sormanız yeterli: “Onun yanında olmaktan huzur mu duyuyorum, yoksa sadece beni sevdiği sürece mi iyiyim?” Eğer cevap ikincisiyse, bu aşk değil; kısmen takıntı olabilir.

Peki sizler bu duyguların ayrımını yapabiliyor musunuz? Yoksa akışta mı kalıyorsunuz? Yorumlarda buluşalım!

[Sadece kayıtlı ve aktif kullanıcılar bağlantıları görebilir. ]