ǝbןöꓭ ıןʞɐsɐ⅄

Her gün yaptıklarımızdan ve yaptığımız şeyler sonucunda hissettiklerimizden tamamen sorumluyuzdur. Sahip olduğumuz duygulara kadar. Eğer şu anda üzgünseniz, Sartre'a göre bu sizin seçiminizdir. Üzgün olmanıza gerek yoktur. Üzgünseniz, bundan siz sorumlusunuzdur. Bu korkutucudur ve bazıları bununla yüzleşmekten kaçınır; çünkü çok acı vericidir.

Yaşayan birini özlemek en zor ve en kötü şey. Ölen birini özlemek bir kabullenişi de getiriyor beraberinde. O artık yok biliyorsun. Özlem tek başına var. Onu bir daha görmeyeceğini bilerek özlüyorsun. Beklentin yok. Ama yaşayan birini özlemek katlanılmaz. Öyle biri var ve şartlar uygun olsaydı bu özlem dinebilir. Gidebilirsin gidemiyorsun. Aramak istiyorsun arayamıyorsun. O var ama o yok. Katlanılmaz bir acı çektiriyor insana. Özleyecek kadar sevdiğin biri yaşıyorsa, özleyeceğin kadar uzağında olmamalı. Aksi çok zoruna gidiyor insanın.

Zaman her şeyi devasa ve acımasız bir silgi gibi silebilir mi? Aslında muhteşem bir şey. İstemediğimiz şeyleri hemen unutsak ve ara ara artık bize fazla gelen anıları hafızamızdan silebilsek, iyi olmaz mıydı?

Bazen öyle bir noktaya geliyor ki insan, yakıp yıkmak bile sakinleştirmez oluyor. O an çöken sakinlik ve dinginlikten korkun; o noktadan ya delirerek çıkarsınız, ya hiç çıkamazsınız, ya da çıksanız bile bir parçanız orada kalır.

"Hadi bana önemli bir şeylerden söz et, çok önemli şeyler anlat bana. Hayat memat meselesi olan önemli konular... Söylesene, bugün kaç kez gülümsedin?"